به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، گلیوماها تومورهای سیستم عصبی مرکزی هستند و به دو گروه آستروسیتوماها و اولیگودندروگلیوماها تقسیم می شوند. اولیگودندروگلیوماها نادر هستند و سالانه تنها 40 مورد از آن ها گزارش می شود و به خوبی به شیمی درمانی و پرتودرمانی های استاندارد جواب می دهند. اما آستروسیتوماها بسیار تهاجمی هستند و به سختی به درمان پاسخ می دهند. به این دلیل، تشخیص اولیه آن ها سخت است و افراد بعد از تشخیص مدت زمان اندکی زنده می مانند. تاکنون دلیل این که این چرا این آستروسیتوماها به سختی به درمان های رایج پاسخ می دهند مشخص نشده است. اما در این مطالعه که با همکاری دانشگاه هایدلبرگ صورت گرفت، محققین با موفقیت شروع به انجام مطالعه ای کردند که احتمال درمان موثر آستروسیتوما در آینده را افزایش می دهد. این محققین می گویند که  آستروسیتوماها شبکه های ارتباطی متصل به هم را تشکیل می دهند. به این منظور، سلول های توموری کانال های نازک و طویلی را از غشاهایشان تشکیل می دهند که میکروتوبول های توموری نام دارند که آن ها را به سایر سلول های توموری مرتبط می سازند. آن ها از این کانال ها برای مبادله اطلاعات و مولکول ها به شکل بارهای الکتریکی و کلسیم استفاده می کنند. این شکبه به پراکندگی سلول های توموری و تقسیم سلولی کمک می کند و موجب افزایش بیشتر مقاومت در آستروسیتوماها می شود. در واقع با استفاده از این شبکه، آستروسیتوماها قادر به شروع مکانیسم های ترمیمی خواهند بود و هر گونه آسیب به سلول های منفرد توموری( برای مثال به دلیل پرتودرمانی) را حذف می کنند. با توجه به این مطلب یکی از روش هایی که می تواند در آینده برای درمان این بیماری های مورد استفاده قرار گیرد، مختل کردن این ارتباطات بین آستروسیتوماها با استفاده از بلوک کردن این سیستم کانالی است. مطالعه بیشتر نشان داد که این ارتباطات به وسیله مولکولی به نام کانکسین 43 ایجاد می شود که می تواند سوراخ هایی را ایجاد کند و از سمت دیگر به نظر می رسد که پروتئینی به نام GAP43 نقش مهمی در تشکیل میکروتوبول ها دارد.

پایان مطلب/